Przeglądając komp wpadło mi w oko takie oto zdjęcie 
Siedzę w swoim gabinecie,a tu gwar i śmiech na korytarzu– no nie , nie wytrzymam przecież, muszę iść zobaczyć -tam jest zdecydowanie ciekawej niż przy papierach 
Uśmiecham się sama do siebie 
na myśl o tym wspomnieniu. Przypominam sobie miny dzieci kiedy wyszłam do nich i spytałam czy dadzą rade i mnie na kocu pociągnąć – ostrzegam , że duuuuużo ważę i będę ciężka – rzekłam 
– ciociu dyrektor, ale my jesteśmy silni !!!!!
Dwa razy nie trzeba było mi powtarzać, a zabawa była przednia ! No bo nie każdego dnia zdarza się ciągnąć Ciocię Dyrektor na kocu po korytarzu przedszkola i krzyczeć z radości ile ,,fabryka sił dała”Czy nie na tym między innymi powinna polegać nasza praca w przedszkolu ?Czy to nie nasze zadanie aby odzwierciedlać emocje naszych wychowanków?
Czy nie jest to ciekawym edukacyjnym wyzwaniem aby zostać empatycznym lustrem dziecka ?
Wbrew pozorom, dzieci nie interesuje nasz monitoring podstawy programowej
, a raczej akceptacja i bezwarunkowa uwaga nauczyciela skierowana na potrzeby i możliwości dziecka.PRZEDSZKOLE JEST – PRZED SZKOŁĄ ….Zawsze będę Wam te słowa przypominać.Chętnie też po raz któryś powtórzę słowa Jenny Gillet,,Każdy nauczyciel, powinien zrozumieć, że uczymy kogoś – dziecko, człowieka – a nie treści” 
CD
CD