Nie widziałyśmy się praktycznie ponad 3 lata !!!!

Dziś odwiedzając piękne mury nowej szczecińskiej szkoły, przez okienko drzwi zobaczyłam w pierwszej ławce Natalkę …….najpierw zrobiła duuuże oczy, potem płomiennie się uśmiechnęła – wiedziałam już, że mnie poznała.

Za przyzwoleniem Pana Dyrektora weszłam do klasy, i po prostu wpadłyśmy sobie z Natalą w ramiona.

Ależ mi było miło, jak poczułam jej mocny szczery uścisk.

Zamieniłam sobie kilka słów z nauczycielką i kiedy już chciałam wychodzić z klasy zobaczyłam, że Natalka płacze ….podchodzę i pytam:

– Natalko co się nagle stało ?

A ona na to :

– Bo ja tak patrzę i tak mocno zatęskniłam za Panią

I ponownie mocno się przytuliłyśmy, a klasa w totalnej ciszy obserwowała całą sytuację.

No ludzie, jak ona mnie wzruszyła.

Cały dzień miałam natłok myśli, o wrażliwości małego dziecka, o tym że pamięta się jednak emocjami, o tym jak ważne dla Natalki było nasze daltońskie życie przedszkolne, jak ważna może byłam ja – ciocia dyrektor, która mimo, że teraz jest panią, to jednak przywołała miłe wspomnienia ????

,,Wspomnienia i myśli starzeją się, tak jak ludzie. Ale niektóre myśli nigdy nie mogą się starzeć, a niektóre wspomnienia nigdy nie znikną” Haruki Murakami

CD