Jakiś czas temu wpadł mi w oczy ten oto powyższy cytat i mocno poruszył moje myśli – kurczę, myślę sobie, jakie proste i oczywiste przesłanie dla edukacji – zwłaszcza edukacji małego dziecka.

Następnie, szperając po Instagramie wpadłam na dwie rozmowy matki z synem (profil szczecińskiej aktorki Sylwii Różyckiej, i jej rozmowa z synem – najpierw w wieku 5-lat, potem w wieku 7-lat – bardzo polecam).

Tak mnie te ,,pytajne” rozmowy zachwyciły, że natchniona postanowiłam ,,zwołać” kolejną już, ogólnopolską radę pedagogiczną.

Dlaczego?

„Kiedy dzieci są bardzo małe, mają wrodzone poczucie zachwytu, wierzą, że wszystko żyje, że wszystko jest inteligentne rozmawiają z owadami, kamieniami, zwierzętami, roślinami….

Kilka lat później tracą poczucie zachwytu, ponieważ dorośli się z nich śmieją, a nawet jeśli nie, ich materialistyczne i niegrzeczne nastawienie w końcu odbija się na dzieciach….

Kiedy dzieci tracą poczucie zachwytu, naprawdę tracą sens….. Bo nie wolno nam sobie wyobrażać, że wielkim dowodem wyższości ze strony dorosłych jest przekonanie, że wszechświat nie ma duszy ani inteligencji, że człowiek jest jedyną żywą i inteligentną istotą…..

Cała przyroda jest żywa i inteligentna, zamieszkują ją żywe i inteligentne istoty, niektóre nawet znacznie inteligentniejsze od człowieka….

A od dnia, w którym człowiek zaprzecza tej inteligencji i temu życiu, w sobie zaczyna osiedlać się ślepota i śmierć….

Omraam Mikhael Aïvanhov

Wspomniana przeze mnie Sylwia Różycka, w swoich rozmowach z synem w prosty sposób uchwyciła jego zachwyty. Zadawała takie pytania, które pobudzały jego wyobraźnie i głęboko poruszały sferę emocjonalną. Forma w jakiej to robiła, jej ton głosu, motywowały chłopca do rozmowy i wzbogacały jego odpowiedzi.

Kurczę pomyślałam sobie – ale z tej cudownej aktorki byłaby cudowna nauczycielka

Wiek przedszkolny niewątpliwie jest tym czasem, w którym dziecko staje się uporczywym badaczem świata, rzeczy czy zjawisk. Posiada ogromne pokłady wyobraźni i fantazji. Widzi i czuje świat po swojemu, i po swojemu owe odczucia nazywa (jeśli dorosły mu na to pozwoli )

Od lat w naszej edukacji (oczywiście z malutkimi wyjątkami) pokutuje metoda podawcza. Niestety nie tylko w szkołach.Wkradła się również do przedszkoli – choćby w postaci pakietów książek, które zabijają kreatywne myślenie dzieci.

Niestety współczesny styl życia, mimo swoich wielu zalet, znacznie utrudnia małemu dziecku odnalezienie swojego twórczego potencjału. Pakiety książek, nudnawe zajęcia w kółeczku, doprowadzają do powolnej eutanazji dziecięcego potencjału.

Owe zjawisko już dawno zaobserwowali naukowcy, stwierdzając iż kolejne pokolenia dzieci mają coraz mniejsze umiejętności kreatywnego myślenia. Trudno się temu dziwić, jeśli twórcza zabawa, spontaniczność, doświadczanie, zastępowane jest gotowymi rozwiązaniami prosto ze sklepowych półek.

A przecież tak wielu z nas, reprezentuje pokolenie, które kombinowało jak stworzyć strój księżniczki z bibuły lub dom dla lalki czy samochód z kartonu. Świetnie się przy tym bawiliśmy, i do dziś wspominamy te zabawy z wielkim entuzjazmem.

Współczesne dzieci, zanim wypowiedzą na głos swoje marzenie, to dostają gotowca od rodziców.

Zanim narysują jesienny liść, to już dostają pod nos liść na karcie pracy lub w książce .

Obecnie wyobraźnia dziecka spada na dalszy plan, a wrodzona ciekawość i potrzeba odkrywania została bardzo ale to bardzo przykurzona.

A ja z uporem maniaka będę powtarzać, iż przedszkole powinno być tym miejscem, w którym dziecko może być naprawdę dzieckiem ,w którym dziecko ma czas na odkrywania świata i odczuwa poczucia sprawstwa. Tym miejscem, w którym dziecko doświadcza, eksperymentuje, poznaje wszystkimi zmysłami….

Dzieci nienauczone jeszcze schematycznych zachowań są bardzo otwarte na świat. Chętniej niż dorośli, pozwalają sobie na odkrywanie nowatorskich rozwiązań i pomysłów. Dlaczego więc już od przedszkola przerabiają książki?

Dlaczego rodzicom tak trudno zaufać nauczycielom przedszkola i docenić rolę ZABAWY?

Dlaczego tak mało rozmawiamy z dziećmi? Pytamy, słuchamy co mają do powiedzenia?

Hmmm w sumie nauczyciele (rodzice zresztą też) owszem, pytają, ale …,,co jadłeś na obiad w przedszkolu” , ,,ile jest dwa dodać dwa”, nauczyciele cztery lata z rzędu pytają – ,,jaką mamy teraz porę roku” , cztery lata z rzędu pytają – ,,jakiego koloru jest strój Mikołaja” itp. itd. A takie pytania zdecydowanie nie pobudzają potencjału twórczego dziecka.

W zamian tego natomiast, warto dzieci zaskakiwać pytaniami, zadawać pytania otwarte – ,,gdyby twój ulubiony miś potrafił mówić, to co by teraz powiedział” , ,,Jak myślisz o czym rozmawiają zwierzęta” ? , ,,W jaką podróż chciałbyś się wybrać?” , ,,Gdybyś mógł zbudować miasto – jak ono by wyglądało”………….

Kochani nauczyciele pozwólcie czasem dzieciom na nudę. Nuda to przyjaciel kreatywności, a czas wolny od zajęć i obowiązków pobudza kreatywność. Nie musimy, a wręcz nie powinniśmy organizować dzieciom w przedszkolu każdej minuty, podsyłać gotowych zabawek i pomysłów do zabawy.

Przygotować do dojrzałości szkolnej też nie musimy w ławkach i przy książkachNauczyciele przedszkoli znają wiele innych atrakcyjnych sposobów.

A jeśli mają obawy, a jeśli rodzice wywierają presje, to może w obronie dzieciństwa trzeba posłużyć się literą prawa i wybiórczymi zapisami z podstawy programowej wp.

,,Wspieranie wielokierunkowej aktywności dziecka poprzez organizację warunków sprzyjających nabywaniu doświadczeń w fizycznym, emocjonalnym, społecznym i poznawczym obszarze jego rozwoju”

,,(…)konieczność uszanowania typowych dla tego okresu potrzeb rozwojowych, których spełnieniem powinna stać się dobrze zorganizowana zabawa, zarówno w budynku przedszkola, jak i na świeżym powietrzu”

Drodzy nauczyciele, przecież doskonale wiecie, że w wieku przedszkolnym szczególnie ważne dla życia dziecka jest stymulowanie rozwoju i jego wrodzonej inwencji twórczej.

Ten okres w największym stopniu decyduje o tym, czy dziecko będzie w przyszłości wykazywało – chęć tworzenia, aktywność społeczną czy poznawczą.

Dzieci patrzą na otaczającą rzeczywistość z rożnych perspektyw, kreują i wdrażają swoje własne innowacje. Wspierajmy ich potencjał, rozwijajmy niebanalne myślenie, pozwólmy dzieciom mówić

PO NITCE DO KŁĘBKA,

NIECH KAŻDY PAMIĘTA,

ŻE DZIECKO TO TEŻ JEST CZŁOWIEK.

CIEKAWOŚĆ, WRAŻLIWOŚĆ, TALENTY, RUCHLIWOŚĆ

– TO DZIECKA JEST POTENCJAŁ.

WSZAK KAŻDE JEST INNE, KAŻDE JEST PIĘKNE,

KAŻDE JEST WYJĄTKOWE.

GDY ZAJRZYSZ ZAŚ GŁĘBIEJ, WTEDY ROZPOZNASZ

JEGO POTRZEBY NIETUZINKOWE.

PO NITCE DO KŁĘBKA, NIECH KAŻDY PAMIĘTA, ŻE DZIECKO TO TEŻ JEST CZŁOWIEK.

(autor : Agnieszka Czeglik)

EPILOG : w nadchodzącym roku szkolnym życzę Wam drodzy Nauczyciele Wychowania Przedszkolnego abyście nigdy , przenigdy nie zapominali o swoim dobrostanie. Wykorzystajcie fakt pracy w przedszkolu i bawcie się radością i zachwytami dzieci .

Dla człowieka środowiskiem naturalnym jest nie tylko otaczająca nas natura, ale także kontakty społeczne.

Najważniejszą ,,biosferą” są dla nas LUDZIE i wszystko to, co doświadczamy z nimi w relacjach.

Zaś relacje międzyludzkie to dla każdego z nas zestaw podstawowych witamin, tak samo ważnych dla prawidłowego życia jak tlen czy odżywianie……

Dbajmy o siebie wzajemnie – zwłaszcza w tych dziwnych czasach. To naprawdę nie jest takie trudne

DOBREGO ROKU W ŚWIECIE WARTOŚCI I RELACJI CD